Wanneer mijn dochtertje Klaas Vaak ziet naderen begint ze hevig in haar ogen te wrijven, alsof ze die verschijning voor eeuwig van haar netvlies wil vegen. Toen ze enkele maanden oud was kon ik haar nog misleiden door haar in de armen te draperen en de golven van de zee na te bootsen. Die verf pakt ondertussen niet meer. Niet dat ze nu zeeziek wordt, ’t is eerder dat het schuim op haar lippen komt te staan. Een slaapliedje misschien? Ooit al Bach losgelaten op een bende skinheads die oog in oog staat met een groep anarchisten? Nee, mijn dochter moet de wereld ontdekken en maakt daarvoor elke hindernis vakkundig onschadelijk.
De operatie slaap is behoorlijk riskant. Als ik faal krijst mijn ukkie als een volleerde dame de vogels van hun tak. Om te slagen heb ik de voorbije maanden een strategie ontwikkeld die ik B+ noem, waarbij de B staat voor balance en de + voor net iets meer.
Vergelijk het met een surfer die een gigantische golf nadert. Als die frontaal tegen de watermuur vlamt, breekt ie z’n botten omdat deze niet zijn opgewassen tegen de natuurkracht. Streven naar een evenwicht zou dan weer betekenen dat de surfer en de golf elkaar omhelzen en de waterrat uiteindelijk zonder kick op het strand belandt. Wil hij echter in vrijheid over de welvingen der diepzee laveren dan moet hij op zoek gaan naar de B+: daar waar je net niet (meer) in evenwicht bent.
Evenwicht heeft meestal een positieve bijklank. Denk maar aan een evenwichtige voeding of een evenwichtig huwelijk. Het smaakt naar harmonie en rust. Zowel professioneel als privé huren we detectives in om het bij de kraag te vatten, in een kooitje te stoppen en op ons bureau te etaleren.
Toch rommelt er iets. Ik herinner me beelden van een Australische boerderij die er volstrekt vredig uitzag totdat de boer de deur van zijn graanschuur opende en er een tsunami van muizen uitstroomde. Ik wil maar zeggen: schijn bedriegt. Evenwicht is geen idyllisch berglandschap met een kabbelend beekje en een winderige koe, maar een hogedrukpan die elk moment kan ontploffen.
Wat heeft dit nu met mijn slapeloze dochter te maken? Ik zou, wanneer ik haar in slaap wieg, kunnen zoeken naar evenwicht. Dat betekent dat ik met hetzelfde aantal manschappen als zij het strijdveld betreedt. Resultaat: een verbeten uitputtingsstrijd waarbij we op het einde totaal uitgeput in elkaar zakken. Brute kracht dan? Liever niet, want mijn lieveling archiveert alle handelingen nauwgezet in een achterkamer van haar geheugen. Eenmaal groot zou ze wraak kunnen nemen, op mij.
Het is Dries Van Noten die me naar de B+ heeft geleid. Zo stond ik naar zijn zomercollectie te kijken toen ik plots tot de vaststelling kwam dat ik mijn schat op dezelfde manier doe inslapen als Dries Van Noten zijn modellen kleedt: door net boven het evenwicht te mikken.
Laat me even verduidelijken wat ik bedoel. Een gemiddelde sterveling zou nooit op het idee komen om zich te kleden als het model in de etalage. Die combinatie druist nu eenmaal in tegen de gangbare esthetische norm waarbij kleuren in evenwicht moeten zijn. Die van Dries Van Noten vloeken en revolteren, maar doen dat met stijl. Je kan hun dialoog volgen, ze prikkelen. Het ene moment schreeuwen ze, het andere hoor je ze schateren of fluisteren. Net het feit dat die kleuren een stap van het evenwicht zijn verwijderd geeft ze leven.
Hoe je bij de B+ komt? Er bestaat geen gps die je er naartoe voert, evenmin een stappenplan zoals bij een Ikeakast. Je bereikt het enkel door je doel met alle zintuigen in je op te nemen, te doorgronden als een strateeg en er een portie verbeelding overheen te strooien. Vertaald naar mijn slapeloze dochter gaat het om een haasje-over-spel waarbij ik haar met sprongetjes over het evenwicht geruisloos naar de grote dromer leid.
Ik ben me ervan bewust dat mijn strategie botst met de succes-in-1-minuut- en feel-good-theoriën die momenteel als zoete wraps verkopen. Met de B+ scheur je immers niet recht door zee of hang je niet al zennend twintig meter boven het wolkendek. Nee, onevenwichtige sprongetjes, daar gaat het om. Probeer maar.
Posts
